„Są takie noce, przyjacielu, kiedy świat się kończy. Świat odchodzi i zostawia nas z rozszerzonymi źrenicami i bezradnie opuszczonymi rękoma”. /Halina Poświatowska/
Świat jak naprężona do granic struna. Czujesz. Momentami czujesz wyraźnie. Widzisz jak pęka. Strzela. Odłamki pędzą na oślep raniąc i niszcząc wszystko. Możesz tylko żyć. Unikając zwiększania naprężeń, koncentrując się na pięknie. Być wdzięcznym za to, że wciąż je dostrzegasz w chaosie, który pochłania tak wiele Istnień. Dziękować, że Twój kawałek Świata wciąż nie płonie. Jeszcze nie płonie. Chować się w cieniu drzew. Póki są. Reagować, gdy możesz.
Być tak bardzo Tu i Teraz.