Ryga. Niespecjalnie gościnna. Chłodna, wietrzna, czasem sypiąca gradem. Kapryśnie piękna. Od kamienic po bruk na ulicy. O smaku karmelowego Karums, kawy pitej w maleńkich urokliwych kawiarenkach. Ryga pełna obrazów – kobieta w zielonym płaszczu na ławce, jej splecione dłonie i opuszczona głowa, ekshibicjonista w parku przy cerkwi. Dźwina i drewniane domy po drugiej stronie mostu. Pociąg do Jurmali, wzburzone morze, światło na czyjejś twarzy…
emocje
Tyle do zapamiętania. Zapachów, smaków, faktur pod opuszkami palców. Glina może zachwycić. Możliwościami i różnorodnością tego jak można ją wykorzystać. Jak można tworzyć dookoła niej historię, snuć opowieści. Ludzie i ich światy. Wdzięczność za inspirujące spotkania. Otwierające. Spacery brzegiem morza. Rozmowy przy okazji kawy na brzegu. I te bez kawy. Głowa pełna obrazów.
Powtarzalność zdarzeń. Zmiany. Czujesz znów gdzieś głęboko w.
Dobrze jest czuć. Móc czytać posta sprzed miesiąca i zamiast kolejnej porcji “rozbić” odkrywać wewnątrz odrobinę ciekawości i otwartości na to co Nowe. Cieszyć się, że w przyszłym miesiącu zobaczysz morze. Na tyle, że postanawiasz zafundować sobie przejazd pierwszą klasą conajmniej w jedną stronę. Pomimo wszystkich napięć w ciele zauważać, że są momenty kiedy odpuszczają te w ramionach. Czuć ulgę. Czuć…
przestrzenie pełne starych drzew / piasku, wiatru i szumu, którego wciąż mało /niedosyt połączony z ulgą, że to potrwa jeszcze przez chwilę / woda pod kilem, nogi dyndające za burtą w okolicach dziobu, czapka i koc/
zapomniałam, jak bardzo lubię
zapamiętać
To właśnie cali śmiertelnicy – mają tylko parę chwil na tym świecie, a poświęcają je na komplikowanie najprostszych spraw. /Terry Pratchett, Mort/
Uszczęśliwiają cię proste rzeczy / przypadkowa rozmowa o Seann’ie Connery / szum wiatru / piasek pod stopami / uśmiech do i bieg dobermana / chwila w samotności / zachód słońca / hamak / kolczyki z księżycem / krople deszczu na skórze / morze uszczęśliwia niezmiennie
