Miałam pisać o zmieniających się cyferkach i dniach, upływających niezależnie od narzucanego im rytmu. O pierwszym z całej serii “nowych roków”, tym numerologicznym. Energii, która pulsuje w żyłach. Tymczasem ledwo się łapię w tym jaką zmianę zafundował mi wordprees. To tyle. W temacie oczekiwań.
/zdj. D.W/
Inne emocje i inny zestaw poruszeń. Tych z trudem. Kiedy gorączka nie pozwala ruszyć się z łóżka, a jak już pozwala i tak masz siłę głównie na to, by do niego wracać. Efekt? tydzień wycięty z życiorysu. Pierwszy raz ze znanym całemu światu wirusem. Czas spędzany z sobą. Nieodebrane telefony. Jak miara tego jak bardzo brak ci energii.
Do dziś.
PMS tak bardzo nasila emocje. I te dobre i te nieco bardziej kłopotliwe. Da się z tym żyć na szczęście, lepiej lub gorzej w zależności od tego, których akurat więcej. PINA Wima Wendersa. Miłość od pierwszego wejrzenia i pierwszych ciar na skórze od kombinacji muzyki, słów i obrazu/tańca. Dziś okazja na kinową powtórkę po 10 latach. Tak dobrze poczuć to znów.
„Tańczcie, tańczcie, inaczej jesteśmy zgubieni”
Zadaniem fotografa jest uwalnianie ludzi od przymusu perfekcji / Peter Lindbergh /
Różne ma się “przymusy” w głowie. Mój się od zawsze wiązał chyba z potrzebą kontroli. Nie, że innych. Siebie. Tego co robię i jak robię i że ma wyjść tak jak chcę. Jeśli nie wychodziło wystarczająco dobrze przestawałam coś robić uznając, że nie warto i nie potrafię. Czasem nawet nie zaczynałam. Działo się to mimowolnie i trochę poza świadomością. Do części bardziej świadomej przenikało jedynie napięcie, spięcie w ciele, myśli które sprawiały, że bawiłam się mniej, albo gorzej niż by się dało bez części powyżej. Trudna to lekcja do przerobienia. Otwieranie się na nowe. Robienie różnych rzeczy mimo , że przecież mogą pójść źle. Uświadamianie sobie i odpuszczanie. Bo przecież nawet jeśli to co z tego. Ciekawość. Tego co się wydarzy. Radość z tego, że się wydarza. Drobiazgi. Kolejne drobiazgi. Zmiana. Akceptacja. Wdzięczność. Gdzieś po drodze wrażenie “trudu” zmienia się w lekkość. Czujność, gdy wraca napięcie w ciele. Czasem ciało ma przecież dobry powód by się spinać. /Roz/poznawanie siebie. Przez całe życie.
fot. / Iwona Wander/
Celebrowanie chwil. Na milion sposobów. Głośnym śmiechem i Szopenem w Łazienkach. Byredo Slow dance na skórze i długim spacerem do Skaryszewskiego. / Zachwyty nad klockami lego –> nad kwartetem smyczkowym/ . Smak Bosko tajskiej kuchni / lemoniada/ sukienka z mango i bielizna z tenezis/ taras/ dotyk nosa i futra Mii / Pallone – kawa i lody / łzy od wzruszeń/ światła i piwo na Pradze/ kot w oknie/ HUS i zdjęcia w plamkach / wschodzące słońce/ zachodzące słońce / ludzie, z którymi ci dobrze <3
… deszcz na betonie/
Sobota w lesie. W górach właściwie. Sierpniowo-listopadowych, bo mgła, bo deszcz, bo zieleń niewyraźna i zszarzała nieco, a ludzi wokół mało. Dziesiątki brązowych maleńkich żabek próbujących doskakać na drugą stronę drogi i próby wytężania wzroku by żadnej nie nadepnąć …
” …Nie powinno was tu być ”
wdzięczność za ludzi wokół / tych co są gdy dobrze i nie znikają gdy źle / bezsenność
próba utrzymania równowagi
czułość – rozszerzasz sobie w głowie rozumienie tego słowa, bo bardziej ci przez chwilę pasuje niż nad/wrażliwość. kombinacja zmęczenia, obcej ci muzyki, kolorów, temperatury i alkoholu, który zaburza pole widzenia prawie wszystkich wokół sprawia, że twoja woda z cytryną ci wystarcza żeby śmiać się wyjątkowo głośno i doceniać poziom absurdu kogoś, z kim rozmawiasz pierwszy raz
o Kieślowskim, filmach Wong Kar Wai i Pinie / z Tomem Waitsem w tle
i deszczem. też po raz pierwszy wracasz opatulona kocem po deszczu <3
Popołudniowowieczorny spacer po mieście. Pełen rozedrganej radości. Nawet gdy podczas rozmów sprawy proste mieszają się z tymi, które wymagają rozwiązań. Głowa od tego robi się lżejsza. Od kolorów też się taka robi. W odcieniach pomarańczy. I od zapachów /doTerra Whisper touch/ <3
/światy równoległe/
Miejscowy menel szepcze na Twój widok pod nosem, po francusku słowa zachwytu, by 5 minut później nawet cię nie zauważyć. Jest już zajęty wpatrywaniem się w taką jedną w różowym, która przysiadła się obok. I mówi jej wyraźną polszczyzną jaka jest cudowna i niepowtarzalna.
..I can’t take my eyes off of you ..
Wpatrujesz się z wyraźnym zachwytem w miskę lodów polanych rumem, włączasz Closer, który poleca Ci Netflix. A dźwięki The blowers daughter rozgrzewają serce i duszę.