Stan zawieszenia. Gdzieś pomiędzy przejmującym smutkiem /katedra Notre Dame płonie/ , a innym rodzajem przejęcia, gdy dzwięki muzyki poruszają dogłębnie / Brodka – Heart-Shaped Box/
” … Hey! Wait!
I’ve got a new complaint .. ”
co też po takim wieczorze przyniesie Świt?
Czujesz ją gdy udaje Ci się skupić na tu i teraz. Niepokoi. Uspokaja. Czekasz. Świat przyśpiesza. Nie ogarniasz natłoku myśli, emocji, zdarzeń. Przez chwilę dajesz się wciągnąć w ten wir po to, by zwolnić i znów to poczuć ..
Gdzieś na granicy świadomości. Na pewno tam jest. Czujesz ją ..
Z m i a n a.
Każde nasze działanie odciska piętno. Cokolwiek robimy ma wpływ na ludzi wokół nas. Każdy nasz wybór odbija się echem..
Słowa, które wciąż wracają, tylko ich forma i zapis się zmienia.
” Każdego człowieka można osądzić na podstawie charakteru i postępowania ludzi, którymi się otacza. […]Mając takie intelektualne zdolności, człowiek musi okazywać proporcjonalnie większe skłonności do dobra lub do zła […]. Jeśli skłania się ku złu, może to w sobie maskować …może nawet maskować swój wpływ na otoczenie. Nie jest jednak w stanie czynić dobra, którego refleksy po prostu odbijałyby się w towarzyszących mu osobach… i którego – gdyby naprawdę był dobry – nie miałby powodu ukrywać. / Gordon. R. Dickson/
Przeglądam zdjęcia z weekendu. Po powrocie wpadłam po uszy w The OA i przez chwilę jestem Pomiędzy.
/ Czy śnimy ten sam sen? /„wiatr dziecko .. nie czułaś jak cię ciągnie…? jak cię woła.. ? ” / Ogród rozwidlających się ścieżek / powstrzymuje nas tylko brak wyobraźni / Déjà vu /
na jawie : Kalisz
” Na wzgórzu w ogrodzie różanym, stoi biała budka telefoniczna. Z przeszklonych ścian roztacza się widok na morze. W środku klasyczny czarny telefon z tarczą numerową. Jego przewód kołysze się na wietrze.
Kaze no denwa – wietrzny telefon. Itaru Sasaki otworzył budkę w swoim ogrodzie, w mieście Otsuchi miesiąc po tsunami. Każdy może przyjść i porozmawiać z tymi, których mu brakuje. Goście wchodzą do środka pojedyńczo. Podnoszą do ucha słuchawkę. Opierają się o ścianę. Pochylają głowy. Może opowiadają o sobie. A może tylko zadają pytania. Na rozmowie niesionej wiatrem spędzają długie minuty.
Kto wierzy w to, że w niepodłączonym telefonie nic nie słychać, ten nic nie usłyszy. A kto posłucha bardzo uważnie może usłyszy odpowiedź.
Przez trzy lata budkę wiatrów odwiedziło ponad dziesięć tysięcy osób. W książce rozłożonej obok telefonu zostawiali notatki. Ktoś napisał „wreszcie powiedziałem: do widzenia ’ ” /K.Boni/
Wczoraj zmarła Asia. Chcę pamiętać.
Lanckorona urzeka niezmiennie spokojem i ciszą. Zwłaszcza w piątkowe, lutowe poranki. / Światłocienie w Willi Bajka <3/
