I jakoś Ci tak pomiędzy. Że nie do końca czujesz jaki to czas. Ciało zatrzymuje na sobie. Objawowo. Katarem. Rozbiciem. Różnymi takimi, na które łóżko i sen. Zakopujesz się więc. Chowając się przed myślami pod ciepłą kołdrą i kocem. To zakopanie pomaga, by poczuć tęsknotę, za ludźmi, za lasem, zapachem jesieni. Za sobą w ruchu. Zaczytaniu. Zamyśleniu nad światem, nie emocjami. I jakaś Cię dopada Nostalgia teraźniejszości. /i wracasz do Jorge Luis Borges/. Jak bumerang. Przez chwilę po drodze Ci z poezją.